Bazı yazılarda bu adetin Alevi köylerinde adet olduğu söylense de Sünni ve Alevi köy ayırımı olmadan tüm Türk köylerinde adettir. Hatta Kıbrıs'ta da adettir.

Mezarlar üzerine konulan Mersin dallarının ise kabir azabını hafiflettiğine dair olan inançlar vardır. Dikilen mersin dallarının kök saldığı ve mezarın yanında büyüyüp ağaç olduğu görülür.

Bu inanç nereden gelmiştir? Türkler Anadolu'ya geldiklerinde özellikle Ege'de Rumlar yaşıyordu. Onlar mezarların üzerine kutsal günlerde Mersin ağaçlarının dallarını koymaktadırlar. Türklerde bu inancı benimserler. Eski Yunan’da Mersin, defne ve zeytin dalları çelenk yapmak için kullanılırdı. 

Efsane şöyledir.

‘Driyope ve İyole, iki kız kardeştir. Driyope, evlidir. Birgün ikisi birlikte bir pınar kıyısına giderler. Çiçek açmış bir mersin ağacı, Driyope’nin ilgisini çeker ve bir dal koparır. Dal, kırıldığı yerden kanamaya başlar. Driyope, istemeden bir bitkinin ölümüne yol açmıştır.’ İstenmeden bir bitkinin ölümünden sorumlu tutulan evli kadın kaçarken ayaklarının hareket etmediğini görür, vücudu ağaçlaşmaya başlar Dehşet içinde kaçmaya çalışırken, ayaklarını kımıldatamadığını fark eder. Ayakları kök olmuş, bedeni ağaçlaşmaya başlamıştır. İyole, kardeşini kurtarmaya çalışır. Fakat yararı olmaz. Tam bu sırada Driyope’nin babasıyla kocası görünür. Kucaklarında da Driyope’nin oğlu yatmaktadır. Onların da elinden bir şey gelmez. Driyope, çocuğunu bağrına basıp emzirmeye çalışır. Fakat göğsü de ağaçlaşmaya başlamıştır. Driyope, çocuğundan ayrılmak istemez ve onun da ağaç olması için çocuğuna sımsıkı sarılır. Boşunadır. Yalnızca kendisi ağaçlaşmaktadır. Umutsuzluk içinde şöyle bağırır: ‘Hiç günahım yok! Cezayı gerektirecek bir şey yapmadım. Yaptımsa, yapraklarım dökülsün. Çocuğumu sütanneye verin. Oğlumu dallarımın altında emzirsin. Büyüyünce de benim dallarımın gölgesinde oynasın, bana ‘Anne!’ diye seslensin. Ama söyleyin ona, sakın dal koparmasın hiçbir ağaçtan!’ der ve susar. O, artık görkemli bir ağaca dönüşmüştür.’